Hookrock 20th Anniversary Festival - Dag 3 OC Rooierheide Diepenbeek (06-07-2024) reporter: Marcel & photo credits: Freddie info organisatie: Hookrock © Rootsville 2024

Ik had een hele dag gehad om te bekomen van de eerste van de drie dagen Hookrock, editie 2024. Dus compleet uitgerust en ready to party voor dag 2 en eentje met een knaller van een programma. De mannen van Hookrock hadden meer dan hun best gedaan om de muziekliefhebber in de watten te leggen, maar laten we niet op de zaak vooruitlopen.
De dag was druilerig en fris begonnen maar naarmate het aanvangsuur dichterbij kwam, steeg de temperatuur en kwam zelfs de zon even piepen. De weergoden waren klaar voor een fijne muziekavond.

voor de elf en dertigste keer, ik ben Pablo en geen drugshond, so bring on the champagne & reefer

Er was al veel volk aanwezig toen Hookrock Part 2 in gang werd geschoten door het Belgische Bourbon Street. In de zomer 2021 kende de Belgische bluesband ‘Bourbon Street’ een nieuwe start met een ‘nieuwe’ guitarslinger en nieuwe set…

De basgitaar van Mario “Little M” Jossels is al enkele jaartjes opgeborgen maar zijn vertrouwde warme rauwe klankkleur komt nu nog meer tot zijn recht. Het harmonicaspel van Luc “Daddy Bean” Bonen, niet vies van een effect hier en daar. Andy “Slick” Aerts brengt de gitaar helemaal tot zijn recht. Dit geruggesteund door de strakke ritmesectie bestaande uit Lowdown Alex en Wilfried “Chopstick Will” Claessen.

Bourbon Street is zowat de meest zweterige straat van het New Orleanse French Quater, vol gepakt met bars en stripclubs, terwijl nu in deze Belgische bluesband namen circuleren als Little M, Chopstick Will, Lowdown Alex, Daddy Bean en Andy Slick, dan hoeven we daar verder geen tekening meer bij te maken. Een leuke set brachten de mannen met heel veel eigen nummers en dat weten wij altijd te appreciëren.

‘Kick Me To The Kirb’ was de eerste die de tent werd in geslingerd en met ‘Hometown’, ‘Riverboat’ en ‘Boom Boom’ kregen we alvast drie eigen songs tussen de kiezen. De mannen weten waar ze mee bezig zijn en weten elkaar perfect te vinden. Mario heeft een stem die zich leent om blues te zingen en de inzet van de band is meer dan dik in orde. Het was leuk en meer dan genietbaar met songs als ‘The Owl’, ‘Good In My Neirghbourhood’ of ‘Cravin’. Zeer aangename opener en ik denk dat de aanwezigen er ook zo over dachten.

Al vroeg op de avond kwam de eerste grote naam er al aan, en hoe. Met John Nemeth & The Blue Dreamers kregen we al een serieuze topper voorgeschoteld. Men had zich daar in Diepenbeek serieus overtroffen.

Nemeth werd geboren in 1975 in Boise, Idaho maar opereert momenteel vanuit Memphis. De man is wat ze noemen een virtuoos op de Mississippi saxofoon in wist zich in de jaren verschillende muziekprijzen toe te eigenen. De man is een klasbak in het genre en wordt bijgestaan door The Blue Dreamers, band gestationeerd in Memphis, Tennessee en die bestaat uit John Hay (gitaar), Matthew Wilson (bas) en Danny Banks (drums). Top dat deze man aan de haak werd geslagen want bij mij was het een hele tijd geleden dat ik hem nog aan het werk zag. En het was schitterende, en hoe!

John vloog er van in het begin stevig in met ‘Maybe The Last Time’ om in hetzelfde tempo te vervolgen met ‘I’m A Country Boy’ en het geweldige ‘Elbows On The Wheel’….wow, dit kon al tellen. De tent stond al stevig op stelten. Tijd om he tempo even naar beneden te halen dachten de boys en dat deden ze met ‘I Work For Love’. Het was slechts voor korte tijd want met ‘I’ll Be Glad’ en ‘I Found Out’ werd het ritme terug de hoogte ingeschoten.

John is niet enkel de blues machtig want van soul heeft hij ook heel wat pap gegeten, getuige het overweldigende ‘Testify’. Pure soul gebracht met een hoop feeling en fijne backing vocals van de band. Dit was van uitzonderlijke kwaliteit. John’s set was heel uitgebalanceerd met veel afwisseling in de songs en zijn band is een geoliede machine. Heel sterk en ze trokken richting einde met ‘Rock Bottom’ en ‘Do The Hipshake’. Iedereen gelukkig en alvast HET hoogtepunt van dit weekend tot hiertoe en het zou niet het laatste zijn.

John Nemeth is echter niet de enige grote vis die men had bovengehaald want na de topprestatie van Nemeth, werden we zowaar getrakteerd op een optreden van de nieuwe rijzende blues ster: D.K. Harrell.
Een tijd geleden had Harrell een passage gemaakt in de 'Banana Peel' waar nog lang zou worden overgesproken om daarna ook nog eens 'Blues Peer' aan te vinken. Kort gezegd: de man is een toptalent en een fenomeen op zich. De man is afkomstig uit Ruston, Louisiana en startte al op jonge leeftijd met gitaarspelen, hoe kan het ook anders?

Hij heeft alles in zich om het te maken: hij kan zingen, zijn gitaarspel is fantastisch en hij heeft zich omringd door een bende stevige muzikanten. Hij presteert het om een nieuwe boost te geven aan de Chicago blues. Zijn sound behoudt die van de traditionele blues die wij kennen van toppers als B.B. King, Little Milton en andere grote blues grootheden, en dat wil hij uitdragen. Zijn cd “The Right Man” is een pareltje in het genre. Zowaar 5 muzikanten heeft de man mee: Andrew Ross (bas), Russ Bryant (sax), Brandon Jackson (drums), Orlando Henry (keys) en Dan Isbell (trompet).

Dat dit een topoptreden zou worden, stond buiten kijf. En dat werd het ook. D.K. stond scherp en dat was al duidelijk bij ‘Feel It’ en ‘I Just Wanna Make Love To You’. Net als bij Nemeth is de band perfect op elkaar ingespeeld en D.K. is een geboren entertainer en weet vanaf de eerste song het publiek voor zich te winnen.

Verder met ‘Talking About Love’ en ‘That’s What Love Will Make You Do’…het knalt en swingt gelijk de beesten. Hoewel niet voorspeld door het KMI, was er een echte tornado neergedaald over Diepenbeek. En de jonge man bleef maar knallen met ‘Honey Aint So Sweet’, het soulachtige ‘When I’m Young’ en ’Hello Trouble’. Bij ‘I Just Can’t Leave You Like That’ neemt hij de tijd om zijn fantastische muzikanten voor te stellen om dan lekker de funky tour op te gaan, waarbij de handen van de aanwezigen direct op elkaar gaan. De blues liefhebbers smullen! Dit was een party van jewelste en de daaropvolgende bisser was dan ook oververdiend. Bij D.K. is de vergelijking met BB King nooit ver weg en er wordt vermoed dat BB misschien ergens een verloren zaadcel in Louisiana heeft laten liggen. Who knows?

Na twee schitterende optredens en het feit dat ik vernomen had dat “Les Bleus” zich hadden geplaatst voor de halve finale van het EK, kon mijn avond niet meer stuk eigenlijk, maar er stond ons nog één band te wachten.

Ondertussen waren we al aangekomen aan de laatste gig van de avond. Time flies when you are having fun! De avond zou worden afgesloten door de Duitse band Cat Lee & His Cocks. We zagen ze met Rootsville ook reeds op 'Rolmo's Roots Rock'.

De naam van dit Rockin’ Blues Quintet uit het Duitse Bonn zal bij menig Engelsman een glibberige grap uitlokken. Maar niet alleen de naam valt op, want deze band is jong, authentiek en uiterst getalenteerd. Frontman Cat Lee King zorgde al in meerdere formaties voor opschudding met zijn blues achtige stem en zijn lichtvoetige pianospel.

De roots van deze band zijn voornamelijk zwart. Ze spelen een mix van covers en eigen nummers die klinken alsof ze tussen 1949 en 1960 ergens tussen Texas, Chicago en New York zijn geschreven. Verder in de band: Tommy J. Croole (leadgitaar), Sidney Ramone (slaggitaar), Lucky Luciano (contrabas) en Rene Lieutenant (drums). Shiffle, Jump & roll het komt allemaal aan bod, dus tijd om onze dansschoenen in te vetten.

De mannen betraden de bühne, lekker in de gepaste pakken gestoken en werd meteen de toon gezet met ‘Looking For A Woman’. Lekker, vettige, swingende R&B uit de fifties met een stevige rol voor de piano en de upright bass. Maar ook gitaarslinger Tommy kon zijn hartje ophalen. ‘You’re The Greatest’, ‘Why Don’t You Pretend’ of ‘I Don’t Need Nobody’ bleven in hetzelfde genre hangen. Ondertussen zag ik dat er toch al heel wat volk de plaat hadden gepoetst en ik besloot hetzelfde te doen want er volgde nog een lange derde dag. Dus het bedje in en tukken!

CU Folks!!!  Marcel

with a little kiss for mommy

some gear

volle bak me gedacht

dag 2 en still standing...

nog steeds de 20ste verjaardag van Hookrock